Passend onderwijs; een ‘schoolvoorbeeld’

Dank je Thomas

Met dank aan Thomas

Ik heb na 4 ½ jaar mijn samenwerking met mijn vriend Thomas afgerond. Een leerling met een tomeloze inzet, gigantische innerlijke motivatie en een groot doorzettingsvermogen. Hij “zwaait” nu af van de Antonius basisschool en een toekomst in het Voortgezet Onderwijs ligt voor hem. Nieuwe uitdagingen zullen er volop zijn, maar ik heb het vertrouwen dat het hem gaat lukken. En ik hoop dat de school waar hij nu naartoe gaat begrijpt en accepteert wat hij, ondanks zijn Dyscalculie, nodig heeft om zich op reken- en wiskundegebied te kunnen blijven ontwikkelen.

Dat accepteren en compenseren (zorgen voor de juiste instructie, leer- en hulpmiddelen) is wat zijn huidige school hem zeker heeft gegeven waarmee hij de mogelijkheid kreeg om zich ten volle te kunnen ontwikkelen. Dat was niet altijd makkelijk. Want als je als leerling verloren raakt in een proces waar geen begin en eind meer aanzit en waarin je niet  weet hoe je iets moet aanpakken om tot een goed einde te brengen, dan werkt dat zeer demotiverend en krijgt het zelfvertrouwen een knauw. Gelukkig hebben ouders en school dit risico tijdig ingezien en verregaande maatregelen durven nemen om hem te helpen met zijn verdere ontwikkeling. Naast alles wat ouders en school investeerden heb ik ook mijn steentje  mogen bijdragen door het opzetten van een op hem toegespitste rekenleerlijn. Deze bleek succesvol, niet in het minst mede dankzij de samenwerking met de ouders, de leerkrachten, de Intern Begeleider, en de schooldirectie.  De inzet van compenserende middelen waren gelukkig daarbij nooit een punt van discussie.

Toen Thomas op de basisschool kwam bleek al snel dat de “zakrekenmachine” in zijn hoofd niet  functioneerde zoals bij de gemiddelde leerling. Hij had wel inzicht in de rekenprocessen, maar bleek niet in staat te zijn om sommen uit te rekenen. In zo’n geval loopt een kind vrij snel vast in het leerproces. Bij het zoeken naar een oplossing voor dit probleem was iedereen het erover eens dat een rekenmachine een uitkomst zou zijn zodat Thomas kon laten zien welke onderdelen van het rekenen hij wel en welke onderdelen daarvan hij niet kon beheersen. Die rekenmachine gebruikt hij niet alleen bij het dagelijkse rekenwerk maar ook bij toetsen. En dat in een periode waarin Cito het gebruik van de rekenmachine verbood waardoor veel scholen de rekenmachine niet toestonden.
Daarnaast was het mijn taak om steeds, in elke fase van ontwikkeling, opnieuw heel goed te kijken en luisteren naar de behoeften van Thomas. Een tijdrovend proces dat alleen in de één op één begeleiding mogelijk is. In het begin betekende dat veel knip- en plakwerk om de stof overzichtelijk en behapbaar te maken en het zoeken van lesmateriaal dat op zijn niveau nieuwe stof aanbood zonder daarbij te grote stappen te zetten. Gelukkig vond ik het Maatschrift rekenen van de methode “Alles Telt”. Een methode waarmee Thomas ook echt verder geholpen kon worden, toegespitst op zijn situatie. De rustige opmaak, de stapsgewijze opbouw van rekenonderdelen met de juiste herhaling: het bleek een perfect instrument om Thomas te helpen bij zijn ontwikkeling en vanaf groep 5 resulteerde dat ook in een gelukkig kind. Als ik hem daarna nog wel eens vroeg of hij weer met de groepsmethode zou willen meedoen, wist hij niet hoe snel hij de voordelen van zijn Maatschrift aan mij moest opsommen. En hij is inmiddels een kind vol zelfvertrouwen. Zijn wiskunde boek voor volgend schooljaar heeft hij al gezien en hij vertrouwde me toe dat het wat dat vak betreft wel goed zit: “Het is erg overzichtelijk”, zo zei hij.

De begeleiding van Thomas noem ik een “schoolvoorbeeld” van “Passend Onderwijs”. De behoefte van het kind staat centraal. Er wordt gekeken naar wat er nodig is en hoe we dat kunnen bereiken. Dat kost heel veel vertrouwen, communicatie en inzet van alle partijen. De ouders van Thomas hebben mijn nota’s, als  externe RT, betaald. Zoals ‘Den Haag’ het nu geregeld heeft verandert dat per 1 augustus dit jaar en zijn de scholen zelf verantwoordelijk voor de inzet en financiering van dit soort hulp. Ik hoop van harte dat dat gaat lukken, want ik vind dat alle ‘Thomassen’ de kans moeten krijgen om zich volledig te kunnen ontwikkelen en daardoor met vertrouwen de toekomst tegemoet moeten kunnen zien. Dank aan ‘mijn’ Thomas, zijn ouders en de Antoniusschool in Aerdenhout! Ook voor mij is dit een hele mooie periode geweest waarin ook ik veel geleerd heb!

Tot de volgende keer 🙂